Varend over het Wiede en na een bezoek aan de eendenkooi begonnen we zo’n anderhalf jaar geleden eens te filosoferen over onze eigen koeien en over ons eigen vlees. Wat zou het toch mooi zijn dat je exact wist hoe het dier geleefd zou hebben, wat je zou opeten, met andere woorden: weet wat je eet!

Wat voor koe moest het dan worden? Een dikbil, Wagyu, Blonde Aquitaine, Limousin, Blanck Angus, Schotse Hooglander? Hmm… lastig. We moesten wel met een aantal zaken rekening houden, onder andere met de zelfredzaamheid van de koe, we kunnen er namelijk niet elk moment van de dag bij zijn. De weilanden waar ze moeten lopen zijn ruig, geen biljartlakens die je normaal ziet. Het is ruige natuur. Ook willen we (behalve natuurlijk gras) niet of nauwelijks bij hoeven te voeren. Daarnaast moet de koe natuurlijk kunnen bevallen en we hebben ook geen loopstal. Dus ze moeten 365 dagen per jaar buiten kunnen blijven. Al met al veel variabelen om rekening mee te houden. Dus het internet maar eens op… Na een tijd speuren vonden we onze koe: het Brandrode Rund.

Hoeveel zullen we doen? Ieder een koe werd het besluit… dus op zoek… uiteindelijk vonden we wat, echter het zijn er wat meer dan waar we aan dachten, maar volgens ons een unieke kans. We vonden een hele kudde; oma’s, moeders en kinderen de hele mikmak…16 stuks. Dat wordt wel wat veel om op te eten… zouden er niet meer mensen zijn die dit mooie product willen hebben? Na wat onderzoek dachten we van wel en zo ontstonden de Vrienden van het Gieters Rund.

Daarnaast vinden we het belangrijk om het natuurlijke gedrag van de koeien te stimuleren en te behouden. Een koe moet leven in een kudde, buiten kunnen zijn en de kalveren moeten lange tijd bij hun moeder en tantes blijven. En dus niet, zoals elders, direct bij hun moeders worden weggehaald. Dit moet in een weiland gebeuren met ruimte voor diversiteit in voedsel én in samenhang met andere dieren, zoals vogels en insecten. Bij het natuurlijke gedrag hoort ook een natuurlijk uiterlijk. Al onze koeien hebben hun horens nog. De horens vertellen het leven van een koe. De horens zijn niet alleen een communicatie- en verdedigingsmiddel maar ook een opslagdepot van mineralen, een onderdeel van het wezen van de koe met belangrijke functies dus. Helaas hebben ze wel hun verplichte gele oornummers.